GЕRÇЕK SЕVGİ

Bir gün sormuşlar ermişlerden birine:

"Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?" diye.

Bakın göstereyim demiş, ermiş.

-Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine. Der­ken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları de­ni­len bir metre boyunda kaşıklar.

-Ermiş, bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz, diye bir de şart koymuş. Peki demişler ve iç­meye teşebbüs etmiş­ler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir tür­lü döküp saçmadan götü­re­mi­yorlar ağızlarına. En so­nunda bakmışlar bece­re­mıyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan.

Bunun üzerine ermiş, sevgiyi ger­çekten bilenleri çağıralım yemeğe, demiş.

Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş o­tu­r­­muş sofraya bu defa. "Buyurun" deyince, her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp, sonra karşısındaki kardeşine uzatarak içirmiş. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükre­de­rek kalkmışlar sofra­dan. İşte demiş ermiş, “kim ki ger­çek sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı dü­şünürse, o aç kalacaktır, kim kardeşini dü­şü­nür de doyurursa, o da kardeşi tarafından doyurulacaktır.

Şüphesiz şunu da unutmayın, gerçek pa­za­rın­da alan değil, veren kazançtadır daima.”